YOUTH

Geef Marleen extra fotoruimte kado!

Meissiesdroom

09 apr. 2015
🇦🇺 vanuit Australië
Na maandagochtend Brisbane te hebben verlaten met een wit oud busje die werd bestuurd door dezelfde chauf als die me oppikte van Brisbane Airport, werd (eindelijk) het prachtige landschap aan me tentoongesteld. Met open mond heb ik zitten staren naar de geweldige, echt geweldige natuur en bovenal die sky, WAUW!
Drie uur zweten later, kwamen we aan in Goomeri, Queensland. De kennismaking met het huis van de organisatie VisitOz, Springbrook Farm, was warm. En dan bedoel ik niet alleen het familie gevoel wat je krijgt als je binnen wandelt, nee ook het liefdevolle temperatuurtje dat Queensland biedt. We kregen een heerlijke Australische lunch en na dat te hebben verorbert, kregen we direct onze employers onder onze neuzen geduwd. Omdat ik de meeste had, werd ik meegesleept naar het kantoor, waar alle medewerkers van VisitOz door elkaar (met zwaar Australisch accent) de werkgevers een warm hart toedroegen en dat ik deze werkgever echt geweldig zou vinden. Tenminste, dat denk ik, want ik verstond er geen drol van. Twee tellen later zat ik met een kop vol vragen, met vijf A4tjes voor mijn neus, een telefoon in mijn handen en acht vol-verwachting-klopt-ons-hart ogen op mij gericht met een kloppend hart een telefoonnummer van een boer in Australie in te typen.
Het eerste telefoontje was, eerlijk en absolute waarheid, een KUTKLUS, want aangezien het bereik in de outback niet optimaal is en de boeren daardoor onverstaanbaar zijn. Maar de aanhouder wint, vier telefoontjes later was het een 'makkie' en belde ik vol vertrouwen de vijfde, die niet opnam. Best jammer, want ik kreeg er wel lol in.
De trainingsweek werd niet verder vervuld op de Springbrook Farm, maar op Jaylyn Down Stud, de buren die onderdeel zijn van VisitOz. Daar aangekomen (halfuur met de auto) werden we meteen aan het werk gezet!
We werden voorgesteld aan een aantal backpackers die daar werken en ons de fijne kneepjes zouden gaan leren. Toen we een uitleg kregen over een paard en zijn toebehoren, kwam er een cowboy (Justin, tevens eigenaar van de stud) de stal ingeraced met de vraag wie er van ons kon paardrijden. Naief als ik reageerde, werd ik samen met een Amerikaanse medecursist Alison, meegenomen naar de plaats waar we gingen rijden. Ik had daar het enorme geluk dat zij eerst moest, want dan kon ik mooi even begluren wat nu eigenlijk de bedoeling was. Lang duurde het niet en even later zat ik met mijn billen in een westernzadel.
Dat schouwspel heeft er vast fantastisch uitgezien. Twee lokale cowboys die in een hoekje naar mij stonden te staren, een kalf die werd losgelaten in het zand en ik racend op dat paard achter het dier aan. Ikzelf vond het maar ongemakkelijk.
De volgende dag startte we vroeg in de ochtend om de dieren op de farm te voeren en om daarna naar een buurman te vertrekken die wat hulp nodig had met het drijven en castreren van zijn vee. Ruim een uur later kwamen we aan bij de daadwerkelijke buurman.
Daar gingen we zijn land in en verdwenen twee medewerkers op twee paarden, Justin op zijn quad en nog een stuk of 15 honden het land in om het vee op te sporen. Wij bleven daar achter met een of andere cowboy om eerst te kijken. Een uurtje later zagen we in de verte het eerste vee aankomen die bij elkaar werden gehouden door de samenwerking van de bovengenoemde wezens. Fantastisch om te zien hoe die samenwerking ging, de honden een heel groot aandeel hebben in het drijven.
Even later was het vee bij elkaar en stonden de dieren met elkaar in de area om gescastreerd, gelabeld en geinjecteerd te worden. Maar Justin was nog niet helemaal gerust over al het vee en dacht dat er nog wat vee was achter gebleven dus gaf hij me de opdracht om die te gaan halen. Ik kon het niet goed verstaan, dus ik dacht naja het zal wel tot dat hij zei; 'Mate, saddle up that bloody horse. Your gallop is fucking good mate.' Toen dacht ik nog steeds oke het zal wel.
JA! Tot dat ik zat. Ik mocht met Kevin (een van de werknemers) de rest van de koeien halen in dat enorme gebied. Wat een ongekende belevenis om op zo'n westernzadel die beesten op te jagen, onbeschrijfelijk. Heuvel op, heuvel af, KEIHARD crossen en in 1 keer tot stilstand komen....
Eenmaal terug gekomen met de rest van het vee in de area, wandelde ik met zere billen terug naar de rest. En wat ik daar toch meemaakte! De kalveren worden in rijen gedreven tussen de dranghekken, waarna ze in een stellage worden 'geplet', op de zij getrokken, de rechterachterpoot word naar achter getrokken, balzak wordt opengesneden, testikels eruit getrokken, tegelijkertijd krijgen ze een injectie in hun rug, een label in het linkeroor, de hoorns worden eruit geknipt en worden ze weer rechtop gezet en vrij gelaten. Vol verbazing en open mond stond ik te staren, wat mij een ultiem slachtoffer maakte voor het ongeneerde spelletje wat de cowboys daar met de backpackers spelen, namelijk het mikken van de testikels! Ik was NATUURLIJK de eerste, die belande als schot in de roos op de boezem, wat voor die verrekte cowboys natuurlijk een prachtig moment was. Maar ik kan je zeggen, de verbazing van wat er daar in rap tempo gebeurde met de kalveren, overtrof mijn schaamte. Ook vertel ik je dat ik de rest van die castraties toch maar wel op veilig afstandje heb bekeken door de kalveren in de rij te positioneren en dat verder weg was van de rondvliegende testikels. Een geweldige dag vol open-mond-staar-momentjes.
Donderdag mochten we om half 5 opstaan want om zes uur zouden we vertrekken van Goomeri richting het centrale Queensland om met alle deelnemers een 'mustering' te gaan doen (hetzelfde als de dinsdag). Na twee uur rijden kwamen we aan bij een gigantische bruine vlakte. In de verte twee boerderijen, wat stallen, de bekende castratie area (alleen dan voor wat groter aantal) en een paar paarden. Na de paarden te hebben gezadeld, gingen we de vlakte op. Het was echt fantastisch. Het is prachtig om kilometers over het land te scheuren en met de fantastische samenwerking van de andere deelnemers van honden, paarden, mensen en quads een kudde vee bij elkaar te krijgen. Je vergeet alles om je heen tot dat het nog slechts bij elkaar houden is en naar de area drijven.
Toen het vee netjes in een grote groep tussen ons paradeerde, besefte ik pas dat ik in een speklap was verandert die te lang op de barbecue had gelegen. Uitgedroogd. Geroosterd. Verbrand.
Na een snelle lunch gingen we weer aan de bak om de 'moeders' te labelen. Ik kan niet uitleggen hoe dat eraan toe gaat. Ongelofelijk. Daarna waren de kleintjes weer aan de bak en het hele circus van castreren, labelen, brandmerken en injecties geven ging weer van start. Daar stond ik dan, met m'n cowboyhoed ongeveer 300 kalfjes te brandmerken. Wat een dag.
De vrijdagochtend bestond vooral uit quad en motorrijden. Was leuk om door de heuvels heen te crossen maar.. In de middag kwam er een veearts om de zwangere merries te controleren van deze farm. Dat vond ik veel leuker. Stond die veearts met zijn hele arm in de grabbeldoos van een merrie te graaien terwijl ik deze vasthield. Hij had (net als op de kermis) bijna altijd prijs. Later mocht ik ook proberen. Geweldige ervaring die ik echt nooit meer ga vergeten.
En toen was het zaterdag! De trainingsweek zat erop en het werd tijd om naar de werkgever door te reizen. Mijn aankomende werk en woonplaats zou in Jilliby zijn, ruim een uur boven Sydney. Zaterdagochtend dook ik de bus in van Gympie naar Brisbane en zat ik zaterdagmiddag in het vliegtuig van Brisbane naar Sydney. Helemaal blij want... Ik zou een nachtje bij Frank logeren! Geland, tasje gepakt, taxi in en op naar Mosman.
Sydney inrijden was voor mij echt een vette belevenis. Toen we over the Harbour bridge reden kwam er zo'n onnozele vraag uit m'n mond: 'so... This is THE harbour bridge?!!....'
Aangekomen bij de familie in Mosman was het natuurlijk geweldig om Frank te zien in Sydney en na een heerlijk wijntje en wat kletspraat doken we samen met David de Ferry op van Mosman naar Sydney.
Dat gevoel ga ik nooit meer vergeten. Wat voelde ik me machtig, tegelijkertijd klein, de tranen stonden in mijn ogen van geluk en van verbazing. Prachtig om het meest beroemde aanzicht van Sydney in de nacht te aanschouwen. Daarna hebben we dat gevierd met iets teveel biertjes. Alles ging goed en was gezellig, totdat ik het huis in wilde stappen. Ik ging nog net even op mijn snufferd en daar lag ik. Knietjes kapot.
Maar niet getreurd; extra redenen om dat eens goed te reinigen van binnenuit.. De sambuca vloeide rijkelijk.
De volgende ochtend ontwaakte ik al redelijk vroeg door het kloppende gevoel in mijn knieën (en hoofd). De schade was te overzien. Een prachtige horizontale snee in mijn linkerknie, omgeven door eilandjes van diepe schrammen. Rechterknie had slechts wat schrammen. Niet getreurd, weer een goed verhaal voor later. En de zon scheen.
Zondag lekker op pad. Tegen de kater een bak fish & chips op het strand met de familie en om 15:00 verliet ik met een dubbel gevoel Sydney met de trein richting het station Wyong. Heel blij maar ook zo spannend want wat ging er nu gebeuren?!
Aangekomen in Wyong werd ik opgepikt door mijn lieve werkgeefster Sonia! Een klein, lief vrouwtje van ongeveer 50 en we gingen naar de farm.
Maandagochtend voor het eerst aan de bak! Ik wist niet precies wat ikkon verwachten, maar dat werd me al gauw duidelijk.
Ik werk op een drietakkige racepaardenfarm. Op onze farm komen de racepaarden om op vakantie te gaan. Meestal hebben we zo'n 40 paarden op de farm.Ze komen bij ons om te herstellen van de races die ze hebben gelopen. Vaak zijn ze echt beschadigd, zowel fysiek als mentaal. Het is best gek om met deze paarden te werken, want ze zijn compleet anders dan de paarden die ik gewend ben. Het zijn net stuiterballen die naast je wandelen. Loop ik lekker in het zonnetje staat dat beest opeens naast je te steigeren. Of te springen.
Ook is het wel geinig om te vertellen dat de prijs voor zo'n paard kan oplopen in de miljoenen. Laatst liep ik met een paard, kwam Sonia naar me toe: 'This horse is the sale topper. He is 24 million dollar.' OK, dacht ik. Hij is net zo irritant als alle andere.. eh wat?! HUH?! 24 miljoen!!!! Dat is echt bizar veel geld!

Wat ik doe op een dag is divers. Voeren is elke dag hetzelfde, in de ochtend en in de avond. Daarnaast is het meestal verzorgen van de wonden, injecties geven... Ik werk 9 uur op een dag. Ik begin om 06:00 tot 11:00 en daarna van 14:00 tot 18:00. In de drie uur pauze ben ik met de twee andere backpackers (twee jongens, een Duitser en een Engelse) in ons huisje en lees ik veel, kook ik, schrijf ik.. Ja wat niet?!
Terug naar het werk. De meeste paarden blijven voor ongeveer een maand, dat is bij elk paard verschillend. Elke week komen en gaan er nieuwe paarden. Ze zijn jong, speels, nerveus, bang, blij en gek. Het is best wel geinig om in dit wereldje te stappen en te werken. De racepaardenwereld is bizar hier in Australie, gaaf om dat van dichtbij te bewonderen en in te werken.
Sonia is weinig aanwezig in de stallen en laat de verantwoordelijkheid vaak compleet aan me over. Dat is kicken, maar ook best zwaar omdat ik vaak zelf moet beslissen wat er met de paarden gebeurt, hoe ze worden ingedeeld in de paddocks..En ik moet de twee jongens ook aansturen, wat ik lastig vind aangezien we allemaal dezelfde leeftijd hebben.Sonia heeft me welde fijne kneepjes geleerd maar laat ook heel veel aan me over, wat ik best lekker vind. Vaak komen er 's avonds nog paarden aan en omdat we toch naast de stallen en het land wonen, vang ik dat vaak op. Dat doe ik eigenlijk gewoon omdat ik dat leuk vind.
Ik ben eigenlijk een beetje een verpleegster. Daarom de titel 'meissiesdroom' want als je me 10 jaar geleden zou vragen wat ik wilde worden... Maakte eigenlijk niet uit, al was het maar wat met paarden. Komt die droom toch uit!
Ook doe ik 'general' farmwork, lekker onkruid wieden, grasmaaien (op de tractor), stallen en paddocks uitmesten.. Goed voor m'n lijf en voor m'n kleurtje.

Ik werk zes dagen in de week en heb altijd op woensdag vrij. Op die vrije dagen ben ik nog een keer naar Sydney gegaan met Frank, en heb ik zijn te gekke verhalen gehoord over zijn reis.
Ik heb lekker gewandeld op de stranden die hier vlakbij liggen, het is hier prachtig!! Elke keer weer een feestje om de blauwe luchten te bekijken, beter dan tv kijken haha. Prima uit te houden.
Ook ben ik vorige week woensdag weer naar Sydney gegaan om mijn buurjongen Wes te zien! Super leuk om lekker een biertje te drinken op de rooftop van het hostel en over Sydney uit te kijken, 'sochtends lekker op mijn blote voeten koffie te halen midden in de drukke stad, 'smiddags hebben we een freewalk door Sydney gedaan, dat was echt super leuk! Bakkie gedaan in Darling Harbour en heerlijk zitten kletsen, was echt gezellig! Jammer dat ik weer weg moest om boodschappen te doen en de volgende dag weer te werken, anders had ik nog een nachtje gebleven.
en nog een geweldig hoogtepuntje die ik met jullie wil delen.. in november reis ik voor een maand samen met mijn geweldige vriendin Lois door Thailand (aaaaaaaahhh!!) wat een mega gaaf vooruitzicht, ik kan niet wachten!
Inmiddels ben ik alweer bijna twee maanden onderweg en is het nog steeds erg leuk, spannend en gaaf, almoet ik nog steeds aan sommige dingen wennen. Maar datgaat steeds beter. Ik blijf tot eind mei werken op Myrtle Creek Park en daarnaga ikswitchen, want die outback moet ik ook meegemaakt hebben (en mijn second year visa wil ik toch wel graag in mijn zak stoppen!)
M'n verhaal is alweer veel langer geworden dan dat ik dacht. Toch hoop ik dat jullie geen woord hebben overgeslagen.

Genieten jullie lekker van het voorjaar in Nederland en geniet van elke dag (want dat doe ik ook hier hoor, daarom duurde het zo lang voordat deze blog eindelijk online kwam, sorryyy!)
Dikke kus & veel liefs, Marleen
19 reacties | Reageer

Verheugen

22 feb. 2015
🇦🇺 vanuit Australië

Hey guys!

Na een innig afscheid op Schiphol met al die lieve mensen nam ik met een grote lach en een dikke traan afscheid van mijn geliefde Nederland. Zwaaien en handkussen, bleek ik direct al bij de erkende Gate te zijn. Wuhuw, beter begin kon niet! MAAR ik treurde niet, want dat betekende extra zoentjes en knuffels en bemoedigende blikken. De douane over, daar stond ik dan! Als ik terug lees in mijn 'travel jounal' (beste Sinterklaascadeau ever, nogmaals thanks SinterCis) lees ik dat er een 'maf bizar gevoel, met verlangens naar m'n eigen bed' door me heen is gegaan.

Eenmaal in het vliegtuig, heb ik werkelijk de allerbeste plaats die je maar wensen kan, ik kan languit met mijn benen want hoera ik zit op stoel 24C bij de nooduitgang.

Dan start de landing naar Dubai en alle mooie dingen die je ziet op tv, vielen bij mij in het niets. Onvriendelijke mensen en NUL aanspraak ook al begin ik zelf te lullen. Gelukkig hoef ik maar 2 uurtjes te blijven.

Na het instappen in de Airbus, zit ik op rij 82(!!) me te verbazen hoe dit ding OOIT 14 uurin de lucht kan blijven hangen. De verbazing duurt overigens niet lang, want na me plekje te hebben gekaapt tussen twee blonde dames val ik met open mond in slaap. Na een half uur wordt ik met een droge mond wakker en vraag ik me af waarom ik de lucht nog niet in ben. Deze vraagstelling is slaapverwekkend, want als het opstijgen van start gaat, schrik ik wakker.

Veertien uur later, een kipschoteltje, mini pizza, een liter water en een halve liter appelsap landen we op Brisbane AirPort. Al kletsend met de rechtse 28 jarige Duitse dame en de rechtse Engelse 47 jarige dame wandelen we het vliegtuig uit op naar het avontuur. We wensen elkaar het beste en onze wegen scheiden.

Even later wandel ik met een immigratie stempel en mijn backpack naar de ontvangst hal, waar iemand van de VisitOz organisatie op me staat te wachten.

Omstreeks 09:00 wandel ik met een Hollandse jongen het YHA hostel in. Ik koop een WiFi pas en FaceTime met Matthijs. De nodige traantjes vloeien, want ik ben moe en voel me toch best alleen! Daarna lijkt het me handig om deze narigheden door het doucheputje te laten verdwijnen.

omgeveer twee uur later, doorweekt van de regen, zit ik in mijn korte broek in de Commonwealth bank (de ING van Aus) mijn Australische bankaccount aan te vragen. Bij terugkomst in het hostel, val ik in slaap en na twee uur word ik verdwaasd wakker in de lounge room van dit hostel. Snel naar beneden, pasje ophalen voor mijn kamer en eten halen. Bij het zien van mijn bed heeft het Klaas Vaakje in mijn lijf een ander plan. Om half 10 schrik ik wakker en ik bedenk dat ik op zoek moet naar eten.

Op 20 februari val ik met mijn neus in de boter, het regent en niet zo'n beetje ook. Cycloon hurrayyyyy! De bussen zijn gecanceld en er wordt een nieuw hostel voor ons geregeld want de wegen naar het Noorden zijn gesloten. Om een beeld te geven van de regen, een flinke hoosbui in Nederland van 5 minuten, ging hier ongeveer 35 uur door. Heel deprimerend.

Maar! Gister bij toeval via via een vriendin van een vriendin nou ik noem een naam, Claire uit Alkmaar en haar vriend hier in Brizzy ontmoet! Koffie gedaan, geteut, allemaal hartstikke leuk!

En zoals het gezegde luidt; Na regen komt zonneschijn, is dat ook hier zo. Vanochtend om ongeveer 08:30 vanochtend, met Matthijs en Joran op de FaceTime (vanuit Oostenrijk) zag ik voor het eerst de Australische zon. Na 2,5 uur slap ouwehoeren, veel lachen en een paar tranen met Matthijs, ben ik de stad ingegaan. Op naar de Southbank! We kwamen nog wat locals tegen, 'Waterdragons' (Google maar) waarvan ik wat plaatjes schoot. (Mam, Rick & Es; de camera is WAUW!) het uitzicht vanaf de andere kant van de rivier is fantastisch, de geuren van oerwoud met uitzicht op de skyline is ????! Ik ontdekte een soort zwembad strand en heb daar even gezeten. Daarna teruggelopen naar Botanische tuinen, ook te gek!

Morgen vertrekken we vanuit Brisbane naar Goomeri, waar de trainingsweek van start gaat. Ik ben reuze benieuwd naar deze nieuwe ervaring!

Verder is het backpackleven wennen, maar ik begin me steeds beter te voelen! De mensen zijn erg vriendelijk en de verscheidenheid van mensen in de hostels is hilarisch.

Hoop dat het allemaal goed met jullie gaat! En ik hoop dat jullie zondagochtend ontbijtje ook goed smaakt en dit ochtendkrantje jullie vermaakt. Ik ga nu lekker een soepje eten en koffie drinken in de stad. Daarna gauw naar bed, want morgen weer een hele nieuwe dag!

Tot gauw lieve mensen,

liefs Marleen

Ps. Even een titel speciaal voor mijn lieve broer, met de wrijfhandjes erbij!

Ps1. Hebben jullie een kater meiden?

21 reacties | Reageer

17 februari 2015

17 feb. 2015
🇳🇱 vanuit Nederland

Wat een dagen heb ik achter de rug, ze waren onbeschrijfelijk gevuld met zoveel liefde en plezier, niet te bevatten. Na wat steekjes onder water van de mensen om me heen, kreeg ik steeds meer de zenuwen voor wat deze lieve schatten nou voor me in petto hadden.
Zondagochtend was ik een beetje chagrijnig, want Matthijs moest al vroeg weg om te werken en ik had gewoon de zenuwen voor vandaag. Rick en Esley kwamen me om 11:00 halen, want we gingen brunchen met zijn drieën in Bergen (daar had Esley namelijk een cadeaubon voor gekregen). Nietsvermoedend ging ik met ze mee om te genieten van een werkelijk smakelijke lunch bij Fabricca. Ik vond ze wel wat stil, en dacht dat ze een kater hadden. Toch was het errrrrg gezellig en heb ik onwijs genoten.
Toen we naar huis gingen en we de Grundel in reden, zag ik de auto van Jeroen staan en voelde zo'n 'het-zal-toch-niet-waar-zijn' gevoel opkomen. Deze werd direct beantwoord met een 'dus-toch-wel' gevoel, want bij het aanzien van een koelwagentje en een Australische vlag, wist ik wel dat het tijd was voor wat bekende gezichten. Dat het ZOVEEL lieve mensen waren, ZO onwijs goed geregeld en ZO goed geheim is gebleven, had ik me nooit voor ogen gehaald. Wat ben ik iedereen dankbaar die er voor me was en is!
Deze zondag vloog voorbij en wat heb ik vaak gedacht, STOP DE TIJD, STOP! Ik genoot zo.
Nu is het alweer dinsdagmiddag en zit ik alleen op mijn bed. Over vier uurtjes rij ik de Grundel af, op weg naar een nieuw hoofdstuk in het leven. Gezonde spanning, vertrouwen in dat ik dit kan!
Met jullie prachtige woorden in vorm van kaartjes, berichtjes, knuffels, Facebook, in mijn hoofd, stap ik vanavond het vliegtuig in!
Bedankt daarvoor! Tot gauw.

8 reacties | Reageer

Bijna!

05 feb. 2015
🇳🇱 vanuit Nederland

"Wie verre reizen doet, kan veel verhalen"
Matthias Claudius, Duits dichter 1740 - 1815

JA! Hoi!
Het ena-laatste 'normale' weekend gaat in en wat gieren er wisselende gevoelens door mijn lijf heen. Van heel erg veel zin, naar helemaal geen zin, heel erg zeker van mijn zaak en helemaal niet zo zeker van mijn zaak. Zin in het onzekere leven die het komende jaar me zal brengen, maar ook een beetje bang.
Kan ik alles vinden, is iedereen aardig, vinden ze mij wel aardig, zal ik hard kunnen werken, gaat het non-stop Engels me meevallen... Noem het maar op! Gelukkig ben ik er zelf bij. Ja, dat begin ik me nu wel te beseffen, het moment dat ik met mijn Osprey tasje de douane oversteek, ben ik geheel met mezelf. En natuurlijk nog een hele hoop andere reizigers (yes)
Een jaar vol nieuwe levenslessen, nieuwe verhalen, nieuwe culturen, nieuw klimaat, anders eten, heleboel nieuwe mensen, prachtige natuur, nieuwe families en bovenal heel veel avontuur.
Een jaar vallen en opstaan op andere aardbodem, een paar keer flink wat fouten maken, een keer heftig in de problemen komen, het allemaal niet meer zien zitten en een keer ruzie maken.
Maar bovenal een jaar, 365 dagen, vrijheid, vrij in te vullen tijd!
Ik ben een reuze bofkont!

2 reacties | Reageer

Laatste verhalen

Alle reisverhalen

Laatste reacties

Meer reacties

Blijf op de hoogte!

Laat je e-mail achter en ik stuur je een mailtje als ik een nieuw verhaal of nieuwe foto's op de site heb gezet.

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ mailingForm.errorMessage }}
Je bent nu aangemeld voor de mailinglijst!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active